Może być stosowana w przypadkach konieczności zabandażowania całej dłoni, ramienia, głowy, krocza. Zawsze trzeba dostosować wielkość chusty i jej dopasowanie do potrzeb i wielkości miejsca zaopatrywanego. Tak zwane prochowe opatrunki mają zastosowanie w ranach nosa i brody. Natomiast w przypadkach zranienia głowy zakłada się okrężny opatrunek obojowy z jednego lub dwóch bandaży podobnie. Unieruchomienie całej kończyny górnej dokonuje się bądź opatrunkiem chustowym (tzw. temblak) lub bandażem opaskowym z poduszką umiejscowioną w dole pachowym (opatrunek Desaulta). Złamania kości stanowią specjalną grupę uszkodzeń i mogą dotyczyć kości długich, czaszki i tułowia. Najczęstsze złamania kości długich uszkadzają aparat ruchowy dziecka i wymagają jego unieruchomienia. Ogólnie podzielić je możemy na złamania zamknięte (bez przerwania ciągłości skóry w miejscu złamania). i otwarte (z uszkodzeniem skóry i wydostaniem się odłamów kości przez ranę na zewnątrz). W przypadkach złamań otwartych istniejąca rana wymaga starannego, jałowego zaopatrzenia opatrunkiem, a całe złamanie powinno być unieruchomione. W ramach pomocy doraźnej stosuje się unieruchomienie tymczasowe, zwane transportowym, które polega na założeniu opatrunku unieruchamiającego za pomocą dostępnych na miejscu materiałów. Mogą to być deseczki, linijki, sztywne tekturki, bądź też przystosowane do tych celów specjalne szyny druciane.