Powietrze izby lekcyjnej nie jest nigdy wysycone maksymalnie parą wodną (wilgotność maksymalna). Dlatego też oznacza się w praktyce rzeczywiste nasycenie parą wodną powietrza określając je mianem wilgotności bezwzględnej. Znajomość wartości wilgotności maksymalnej (na podstawie standardowych tabel) oraz wilgotności bezwzględnej (na podstawie pomiaru za pomocą psychometru) pozwala ocenić wskaźnik wilgotności względnej, który określają normy higieniczne. Dla izby lekcyjnej norma ta w temperaturze 16°—20°C wynosi 40%—60%, zaś w temperaturze 15° i niższej lub 21° i wyższej 30%—40%. Pomiar ten higienistka szkolna może wykonać za pomocą higrometru .włosowego, który ma w swym wyposażeniu pracownia fizykochemiczna. Dokonuje go również stacja sanitarno-epidemiologiczna. Ruch powietrza to następny wskaźnik oceny mikroklimatu. Do jego pomiaru stosuje się zwykle katatermometry, oparte na właściwościach chłodzących powietrze w stanie ruchu. Prędkość ruchu powietrza nie powinna przekraczać 0,2—0,3 m/sek. Trzy wymienione cechy mikroklimatu temperatura, wilgotność i ruch powietrza stwarzają razem subiektywne odczucie w postaci ciepła lub chłodu. Określa się je mianem równoważnej temperatury’efektywnej.
