W zależności od miejsca złamania kości długiej stałą zasadą jest unieruchomienie w opatrunku dwóch sąsiednich stawów (np. przedramię staw łokciowy i nadgarstkowy, podudzie staw skokowy i kolanowy, ramię staw barkowy i łokciowy, udo staw biodrowy i kolanowy). Złamania drobnych kości dłoni i stóp wymagają unieruchomienia całego uszkodzonego odcinka (dłoni stopy). Przy złamaniach uda’ i kości stawu biodrowego unieruchomienia wymaga cała kończyna dolna wraz z tułowiem. Dokonuje się tego za pomocą odpowiednio długich i sztywnych drucianych szyn, przymocowanych do tułowia. Złamanie w stawie barkowym unieruchamia się przez przybandażowanie kończyny górnej do tułowia (opatrunek Desaulta). Złamania kręgosłupa wymagają szczególnie troskliwego obchodzenia się z poszkodowanym, zwłaszcza przy przenoszeniu chorego z miejsca, w którym wystąpił uraz do karetki pogotowia. Chodzi o to, ażeby wszystkie części ciała (tułów i kończyny) unoszone były jednocześnie tak; by linia przebiegu kręgosłupa nie ulegała załamaniu. Najlepiej przymocować dziecko do długiej, prostej deski łub drzwi i przenosić je razem z unieruchomieniem. Oparzenia stanowią swoisty rodzaj uszkodzeń i w zależności od ich głębokości dzielą się na opatrzenia I stopnia (rumień), II stopnia (rumień i pęcherze) oraz III stopnia (uszkodzenie całej warstwy skórnej). Wszystkie te rodzaje uszkodzeń traktujemy jak rany i wymagają one jałowego zaopatrzenia na całej powierzchni.
