Nagłe zatrzymanie krążenia i oddychania (tzw. śmierć kliniczna), któremu zwykle towarzyszy wiotkość mięśni jest stanem wymagającym natychmiastowej interwencji, w ciągu kilku minut, aby nie dopuścić do powstania nieodwracalnych zmian w korze mózgu, tj. odkorowania. W tym celu po stwierdzeniu zatrzymania oddechu, które ocenia się przykładając dłoń
do ust i nosa pacjenta (brak prądu wydychanego powietrza świadczy o zatrzymaniu oddychania) oraz zatrzymania krążenia (brak tętna na tętnicy szyjnej lub udowej) należy podjąć niezwłocznie akcję reanimacyjną. Polega ona w kolejności na: 1) udrożnieniu jamy nosowo-gardłowej i tchawicy, 2) doprowadzeniu powietrza do pęcherzyków płucnych, 3) uruchomieniu krążenia krwi, 4) podaniu odpowiednich leków. Przede wszystkim dziecko trzeba ułożyć na twardym podłożu (stole, podłodze, gruncie) i wtedy dopiero przystąpić do akcji reanimacyjnej. Po zapewnieniu drożności górnych dróg oddechowych odchyla ku tyłowi, przytrzymując równocześnie obu rękami i podciągając do góry żuchwę w okolicy jej kątów. Sposób ten zapobiega zapadaniu się języka do tyłu i zamykaniu krtani i jest przydatny w prymitywnych warunkach pozaszpitalnych. Lepszym sposobem jest założenie rurki ustno-gardłowej, którą zakłada się między podniebienie i język, uniemożliwiając jego zapadanie. Przez światło takiej rurki można prowadzić również sztuczne oddychanie. Metoda ta, jak również intubacja chorego (wprowadzenie odpowiedniej wielkości rurki przez usta lub nos do tchawicy) oraz użycie innych aparatów do sztucznego oddychania (np. aparat Ambu) są jednak zwykle możliwe tylko w warunkach szpitalnych.
