Okuliści zakładają, że kolory występujące w izbie lekcyjnej powinny być czynnikiem pobudzającym narząd wzroku, psychologowie zaś zwracają uwagę na potrzebę stosowania kolorów, wywołujących fizjologiczne uczucie ciepła i w ten sposób pośrednio oddziałujących na samopoczucie uczniów. W związku z tym przyjmuje się obecnie, jako zasadę pozostawienie sufitu białego, malowanie zaś ścian kolorami tak zwanymi ciepłymi (żółty, pomarańczowy, różowy) lub ich pochodnymi, a także pastelowymi (jasnozielony, jasnoniebieski itp.) dającymi pełne wysycenie widmowe. Czynnikiem wspomagającym do zapewnienia właściwej klimatyzacji świetlnej klasy są również meble szkolne. Na oświetlenie pomieszczeń szkolnych ma wpływ także położenie szkoły w terenie oraz przestrzenne usytuowanie jej w stosunku do innych budynków. Wysokie budynki i drzewa, zasłaniające dostęp promieni świetlnych do izby, znacznie pogarszają jej oświetlenie. Pomiaru oświetlenia naturalnego izby lekcyjnej można dokonać za pomocą luksometru. Z uwagi jednak na to, że w praktyce szkolnej nie jest on w zasadzie dostępny oceny oświetlenia klasy dokonuje się zwykle metodami pośrednimi. Najprostszą i najbardziej dostępną pośrednią metodą obliczenia oświetlenia w izbie lekcyjnej jest klasyczna metoda geometryczna opracowana przed stu laty przez Hermana Cohna. Opiera się ona na określeniu wzajemnego stosunku powierzchni okien w świetle ościeżnic do powierzchni podłogi izby lekcyjnej. Dla prawidłowego oświetlenia klasy stosunek ten powinien wynosić 1 : 5 lub 1 : 4.
