Dokonywane są w odpowiednio grube grupy tkanki mięśniowej. Najbardziej odpowiednim miejscem są zwykle pośladki w górno-bocznej, czwartej ich części. Rzadziej używanymi miejscami wstrzyknięć domięśniowych są przednia środkowa część uda (masa mięśnia czterogłowego uda) i mięsień naramienny, poniżej stawu barkowego po stronie bocznej. Igła do wstrzyknięć domięśniowych powinna być dłuższa (4—6 cm długości) i o większej średnicy. Technika wstrzyknięcia polega na wybraniu odpowiedniego pola na pośladku lub udzie, odkażeniu skóry prostopadłym wbiciu igły na głębokość 4—6 cm. Przed wstrzyknięciem leku należy upewnić się, czy koniec igły nie tkwi w świetle jakiegoś naczynia. Robimy to przez lekką aspirację leku do strzykawki. Jeżeli przy próbie aspiracji nie pojawia się krew w strzykawce to ostrożnym, powolnym pchnięciem tłoku strzykawki wprowadzamy lek do tkanek. Jeżeli natomiast pojawi się krew w strzykawce to należy zmienić miejsce końca igły, zmieniając jej kierunek i głębokość. Przy wstrzykiwaniu domięśniowym w pośladek należy zwracać uwagę na możliwość nakłucia nerwu kulszowego, w pobliże którego wprowadzenie leku jest bardzo bolesne. Przy wstrzykiwaniu na udzie do mięśnia czterogłowego wybieramy jego część bardziej boczną niż przyśrodkową, w której w głębi przebiegają duże pnie naczyniowe. Należy zaznaczyć, że podane preparaty szybciej się resorbują i przechodzą do krwiobiegu z tkanki mięśniowej,*niż podskórnej. Przeciwwskazaniem do wstrzyknięć podskórnych, jak i domięśniowych jest obecność zmian ropnych i nacieków zapalnych w bezpośrednim sąsiedztwie wstrzyknięcia.
