Dziecko w wieku przedszkolnym i szkolnym łatwo może ulec urazom różnego typu. Każdy uraz może spowodować uszkodzenie ciała w postaci stłuczenia, złamania kości lub rany. Sposób zakładania opasek opatrunkowych bandażowania (wg Pytla). Raną nazywamy przerwanie ciągłości skóry i tkanek spowodowane urazem. W zależności od rodzaju czynnika szkodliwego rozróżnia się: rany cięte, tłuczone, rąbane; szarpane, kąsane (np. przez psa) oraz ukłute. Każdej ranie towarzyszy krwawienie z przerwanych naczyń oraz zianie jej brzegów.
Zasadniczą pomoc doraźną w przypadku zranienia stanowi ochrona rany przed zabrudzeniem i zakażeniem oraz zatrzymanie krwawienia. Krwawienie z drobnych naczyń żylnych i z uszkodzonych tkanek może być łatwo zatrzymane zwykłym opatrunkiem uciskowym. Natomiast krwawienie tętnicze wymaga silniejszego ucisku miejscowego lub zastosowania opaski gazowej lub elastycznej w bliższym zranionej kończyny. Założenie opatrunku składa się z obmycia brzegów rany środkami dezynfekującymi (spirytus, woda utleniona, jodyna), wysuszenia jałowym gazikiem i ewentualnego usunięcia ciał obcych z powierzchni rany, a następnie założenia kilku warstw jałowej gazy na powierzchnię rany wraz z brzegami. Tak założony opatrunek musi być przymocowany przylepcem lub najczęściej opaską bandaża gazowego elastycznego. Sposób zakładania opaski uzależniony’ jest od umiejscowienia zranienia i przestrzeni, ,na której opatrunek powinien być położony. Najprostszym opatrunkiem jest zakładana okrężnie kilkoma obwojami opaska kolista. W zależności od bandażowanej okolicy ciała stosuje się: obwój śrubowy lub zaginany (np. na przedramię, podudzie i udo), albo inne złożone, wieloosiowe opatrunki, stosowane na duże stawy oraz połączenia kończyn z tułowiem. Będzie to opatrunek żółwiowy, stosowany na staw łokciowy, i kolanowy lub opatrunek kłosowy na staw barkowy i biodro.
