Zależy od stanu wydolności oddychania, krążenia i stanu neurologicznego dziecka. W pierwszej kolejności dokonuje się oceny oddychania i drożności górnych dróg oddechowych. U dzieci w niezbyt głębokiej śpiączce niedrożność górnego odcinka dróg oddechowych powoduje charakterystyczne głębokie wciąganie dołu szyjnego, między- żebrzy i nadbrzusza w czasie każdego wdechu oraz oddech o narastającej i obniżającej się głębokości (oddech. Cheyne-Stokesa) , lub przyspieszony i pogłębiony (oddech Kussmaula). Tego rodzaju oddechy są charakterystyczne dla śpiączek (mocznicowej i cukrzycowej), uszkodzenia oraz krwotoków do mózgu. Ważny jest też zapach wydechowego powietrza, np. w śpiączce cukrzycowej zapach jabłek. Głośny, chrapliwy oddech świadczy o utrudnieniu oddychania przez zapadanie się języka lub zalegającą wydzielinę lub wymiociny. Dla usunięcia częściowej niedrożności górnych dróg oddechowych należy odgiąć głowę dziecka do tyłu, co zapobiega zapadaniu się języka. Zalegającą wydzielinę w jamie ustno-gardłowej można usunąć palcem owiniętym w gazę, chusteczkę lub gruszką gumową albo ssakiem (jeżeli są dostępne). W przypadku płytkich i rzadkich oddechów (hipowentylacji) należy zastosować oddech wspomagany (tzw. sztuczne oddychanie omówiono oddzielnie przy sposobie prowadzenia reanimacji). Po udrożnieniu górnych dróg oddechowych dziecko nieprzytomne należy ułożyć na lewym boku.
